Dat we doodgaan is de enige zekerheid die we hebben in het leven. Toch hebben we het weinig over de dood, laat staan ónze dood.
Wat we delen is dat we stilstaan bij onze sterfelijkheid en hoe we ons daartoe kunnen en willen verhouden. In Café Doodgewoon willen we tijd en ruimte maken om met elkaar zo gewoon mogelijk over de dood en het sterven te spreken. Voor de één is de dood abstract, ver weg, voor de ander concreet, dichtbij.
De thema is deze keer: hou zou jij herinnerd willen worden? En door wie? Of ben je daar helemaal niet mee bezig?
En voor de creatieve en minder bescheiden mensen onder ons, als je dit in een sculptuur of monument of iets dergelijks zou moeten verbeelden, wat zou dat zijn of hoe zou het eruit zien?
Het laatste is meer bedoeld ter inspiratie, want het gaat ons vooral om de vraag.