75 jaar vrijheid en ‘onze’ veteranen zitten binnen, net als wij

Wie had zich niet verheugd op de viering van 75 jaar vrijheid? De festiviteiten waren eigenlijk al begonnen, 75 dagen voor 5 mei, want zo hadden we dat hier bedacht. En toen kwam corona….

Treurig, maar misschien nog wel veel treuriger voor ‘onze’ veteranen.

Het begon in mei vorig jaar in Frankrijk, de 75e herdenking van D-Day 6 juni 1944 en via talloze gebeurtenissen. Denk aan de 75e herdenking van Market Garden, voor de week van september 1944. Dan waren er nog de 75e bevrijdingsfeesten in Brabant, Limburg, tot aan Nijmegen zo ongeveer. Het zou gaan naar het ‘toetje’ van het 75e kroonjaar, het bevrijdingsfeest. Dat is dé viering van 75 jaar vrijheid met een defilé. Hierin zouden de veteranen wederom luidkeels worden toegejuicht, bedankt en bezongen; extra hard, want het is de 75e.

Gezien de leeftijd van deze dappere mannen, zijn deze hoogstwaarschijnlijk de laatste jubileum herdenkingen van de lange strijd en viering(en) van onze vrijheid, die zij mee gaan maken. En voor sommigen, zou dit de laatste keer zijn dat zij hun kameraden, die begraven liggen in één van de oorlogsgraven op één van de begraafplaatsen in Nederland, konden bezoeken. Dan konden ze misschien wel ‘farewell’ zeggen, of ‘We’ll meet again.’

En nu, zitten zij thuis, binnen, net zo hard in isolatie als jij en ik. De strekking is wel duidelijk. Hoe bestaat het? 75 jaar vrijheid, en we zitten met zijn allen binnen.

In deze corona crisis sturen we massaal weer kaartjes naar elkaar, aan mensen die jarig zijn, die binnen zitten, ouderen en kwetsbaren die nu geen bezoek meer kunnen ontvangen. Laten we ook ‘onze’ veteranen niet vergeten en ook al spreek of schrijf je geen Engels, helemaal niet belangrijk, dat je aan ze denkt en dat laat weten, wél.

Onderaan staat een adres van The Market Garden Foundation

die er voor gaat zorgen dat alle kaartjes, tekeningen uit Nederland die bij hen aankomen naar de Taxi Charity for Military Veterans

gestuurd worden. Buiten dat zij de Britse Veteranen al jarenlang naar Nederland, Frankrijk, België en andere landen brengen, zorgen zij ook nu voor deze heren. Ze laten ze niet in de steek en zij zullen de kaarten verder verspreiden.

Hierbij ook de hartelijke uitnodiging voor organisaties (er worden geen persoonlijke adressen verstrekken) die deze kaarten zouden willen verzamelen voor onze Amerikaanse, Canadese en Poolse vrienden, of waar ze zich ook allemaal kunnen bevinden.

Britse veteranen (ken je één van hun bij naam, richt gerust een persoonlijke kaart of brief, er wordt voor gezorgd dat de kaarten eerlijk verdeeld zullen worden).

De hoop is dat meer organisaties zich melden, zodat wij in Nederland ook de veteranen die verder wonen dan het Verenigd Koninkrijk kunnen laten weten dat ze niet vergeten zijn.