Bijzondere aandacht voor Arnhemmers die eenzaam sterven
Tijdens een bijeenkomst op begraafplaats Moscowa in Arnhem is gisteren een nieuwe gedichtenbundel overhandigd aan uitvaartondernemers.
De bundel staat stil bij Arnhemmers die in eenzaamheid zijn overleden. Met de gedichten, geschreven door stadsdichter Jesse Laport, wil de gemeente een duidelijke boodschap afgeven aan alle inwoners: ook aan het einde van je leven willen we met waardigheid afscheid van je nemen. Uitvaartondernemers kunnen de gedichten van de stadsdichter voordragen tijdens afscheidsdiensten. Ook moeilijke thema’s, zoals zelfdoding, krijgen een plek in de bundel.
Presentatie
De presentatie vond plaats in aanwezigheid van wethouder bestaanszekerheid Marjan van Munster, die namens het college van burgemeester en wethouders sprak. Zij benadrukte in haar toespraak dat de bundel geen vervanging is van bestaande initiatieven tegen eenzaamheid, maar een waardevolle aanvulling daarop.
“Vandaag doen we een belofte aan elke Arnhemmer over waardigheid," zei Van Munster. “Zelfs al zul je ooit alleen sterven, we zullen met waardigheid afscheid van je nemen. We zullen je niet laten gaan op de manier die je je laatste jaren hebt geleefd. We zullen je niet laten gaan op de manier waarop een buurvrouw, een verre nicht of een politieagent je zult aantreffen."
Voor mensen die vaak onopgemerkt blijven
De gedichten, geschreven door Jesse Laport, vormen een monument voor mensen die vaak onopgemerkt blijven. De bundel nodigt inwoners uit om stil te staan bij eenzaamheid in de stad en roept op tot kleine, menselijke daden van aandacht.
Van Munster onderstreepte in haar speech het belang van gewoontes en rituelen als manier om verbinding te versterken: “Door samen stil te staan, door woorden te delen, oefenen we in omzien naar elkaar. Dat is waar deze bundel over gaat."
Blijvende gewoonte
Met de bundel wil de gemeente Arnhem een blijvende gewoonte stimuleren: aandacht en respect tonen voor iedere inwoner, ook als die er niet meer is.
Een van de gedichten uit de bundel:
Soms is een hele wereld
voor één mens toch al te veel
en drukt al dat mensenleven
op die kleine mensenkeel
Is die adem zo benomen door
zoveel te veel van al –
in een soort van niets gevallen
ergens tussen schip en wal
Overmand en overvallen
door zoveel te veel van leven
daarvan zo enorm geschrokken
-dus in vrijheid teruggegeven
