Geen tamme tijgers
De dieren in dierentuinen zijn wilde dieren, ook al zijn ze in een dierentuin geboren. Ze zijn de nabijheid van mensen gewend, maar dat betekent zeker niet dat ze tam zijn! Bij veel diersoorten gaat de dierverzorger nooit het verblijf in als de dieren zich daarin bevinden. Grote roofdieren als Sumatraanse tijgers of Maleise beren zijn potentieel levensgevaarlijk voor de mens. Zelfs als zo’n dier niet hongerig is en zijn verzorgers soms al jarenlang kent, zou het zeer waarschijnlijk aanvallen. Het jachtinstinct en ook de natuurlijke drang om het kernterritorium – en dat zíjn de verblijven voor de dieren – te verdedigen tegen indringers, zijn sterk aangeboren gedragingen. Verblijven waar zulke dieren in leven, bestaan altijd uit meerdere (binnen)verblijven, soms deels buiten het zicht van het publiek. Hier kan een dier even worden gesepareerd, als de dierverzorger het buitenverblijf schoonmaakt of voedsel brengt. Speciale veiligheidsvoorzieningen zoals sloten en zekeringen op schuifdeuren en werkprotocollen zorgen ervoor dat de dierverzorger zijn taak veilig kan uitvoeren. Uiteraard moet je bij het werken met deze dieren altijd je volledige aandacht erbij houden!
Verstandige verzorgers
Bij andere diersoorten kan de verzorger wel het verblijf betreden, als hij maar een beetje afstand houdt. Bijvoorbeeld bij de herten van de Rimba kan de verzorger wel het buitenverblijf in, als de dieren zich daar ook bevinden. Maar de verzorger observeert de dieren dan goed, houdt afstand en drijft de dieren niet in het nauw. Ook met de meer dan zes meter lange netpythons valt niet te sollen. Mensen zijn weliswaar geen alledaagse prooi voor een python, maar deze wurgslangen zijn oersterk. Als in het pythonverblijf wordt gewerkt, zijn daarom altijd twee dierverzorgers aanwezig. Het voedsel voor pythons en varanen wordt met een lange tang aangereikt. Zo voorkom je als dierverzorger dat je door een reptiel wordt gebeten, als het gulzig de prooi aanpakt.
Bron: Burgers'Zoo